Снегом белым Ангел в дом влетел

Lumi teki enkelin eteiseen

Tyttö näki sillalta kuinka mustaa
vesi oli alhaalla jossakin
Äiti kysyi «Miksi tuo runoja rustaa?
Lapsi on kai päästänsä sekaisin»

Tyttö itki hetken ja katsoi taakseen
Villinä soi huokaus kaupungin
Kuinka tämän tuntisi omaksi maakseen?
Vesi oli mustaa kuin aikakin

Ja vesi oli mustaa
Äiti kulki mustissaan
Ja pappikin sai kahvia juodakseen
Ja isä oli kännissä, kuinkas muutenkaan?
Joku kantoi kukkia eteiseen

Toiset lähtee kuuhun ja toiset Ruotsiin
Toisilla vaan pienempi palkka on
Isä lähti viis vuotta sitten Ruotsiin
Äiti oli silloin jo onneton

Minä panin ikkunaan pahvisuojan
että edes jossakin lämmin ois
Radiossa laulettiin «Kiitos Luojan!»
Sunnuntaina äitikin nukkui pois

Ja isä meni Ruotsiin
Äiti lensi taivaaseen
Ja pappi sai taas kahvia juodakseen
Ja veli oli kännissä
näin sen itkeneen
Lumi teki enkelin eteiseen.

Снегом белым Ангел в дом влетел

На воду девчонка пристально глядит,

под мостом бежит черна-вода.

«Беды от стихов! – мать говорит. –

Дурь одна у деток в головах».

Плакала девчонка, поглядев назад,

дикий город испускал свой вздох.

Жизнь совсем не как цветущий сад.

И черна вода, и нет дорог.

Черна была вода…

Ходила в черном мать,

священник в доме долго кофе пил.

Отец бухал без паузы, видать,

и кто-то, молча, в дом цветы вносил.

По радио то проповедь, то лекция,

а у нас нет денег ни гроша.

Отец пять лет назад уехал в Швецию,

у матери с тех пор болит душа.

Картоном я забил, как мог, окно,

чтобы тепло немного сохранить.

«Спаси нас, Боже!» — слышится одно.

Приказала мать всем долго жить.

Отец уехал в Швецию,

а мать на небесах.

И брат пошел в запой, ему нет дел.

Священник снова

кофе пьет у нас…

Снегом белым Ангел в дом влетел.